աղոթք

շնորհակալ եմ մթության ժամը 2ին
բաց բալկոնին, տարվա ամենաերկար
օրին ու հունիսի վերջին լիալուսնին
շնորհակալ եմ իմաստուն քամուն
որ զգույշ հպվում է 3րդ հարկին հասած
ծառերի տերևներին, իմ դեմքին
ու վերմակով ծածկված մարմնին
շնորհակալ եմ ծառերին որ լուռ վկա են
ու չեն մեղադրում իմ մտքերին
միտք լինելու մեջ
շնորհակալ եմ սրտիս միջի տխուր երգին
որ բերանիցս դողալով իր ձայնն է գտնում
ու ինձ բաց թողնում
շնորհակալ եմ հող֊մարմնին, իր միջի կյանք տվող
բոլոր գետ֊երակներին ու դեռ շնչող թոգերին
շնորհակալ եմ կյանքի փոթորիկ փոփոխություններին
նույնիսկ շնորհակալ եմ որ արմատահան եմ լինում
ու ստիպված գետնի տակի թաղած ստվերի դեմքին նայում
շնորհակալ եմ որ ամեն օր կարողանում ներել ու սիրել
շնորհակալ եմ որ ամեն օր կարողանում եմ զգալ ու ապրել
շոնրհակալ եմ որ ամեն օր կարողանում եմ նորից սկսել
շնորհակալ եմ ընդմիշտ կողքիս կանգնած
իր ծանր ներկայությամբ խորհուրդ տվող
հին ոգուն, հոգատար ջադուն,
ագռավասիրտ ու սիրուն
ջերմ ու անվերջ լույիսն