հատկապես կանայք

ինչքան շատ են տղամարդիկ

իբրև ազատ

և իհարկե ազատ

սիրում

ասել հատկապես կանայք

ասես թե կանայք

բացի մարդ լինելուց

նաև մի այլ

մի օտար մարմին

լինեն զատ

նույն այն տղա

մարդկանցից հատկապես

ովքեր այդքան շատ

սիրում են ասել 

հատկապես կանայք

ա շուն

տերևները թափվում են աչքիս առաջ

ներքևի հարևան կոշկակարը հայացքը վերև է գցում

ու տեսնում է ինձ պատուհոնից կախված ծխելիս

արևի լույսի տակ ավելի պարզ է երևի, ով եմ ես՝

մի կին ով ապրում է 3րդ հարկում,

ում կողքը երբեք տղամարդ չի երևում

մտածում եմ եթե ես տղամարդ լինեի 

ներքևի հարևան կոշկակարը կարիք չեր ունենա

ոչ էլ ցանկություն հայացքը վերև գցելու

ու ես հանգիստ կտեղավորվեի աշխարհում

օրը ցերեկով  աննկատ

հարևանների հայացքներից հեռու 

տան տերը ասում էր կողքի հարևանը 

մարմնավաճառ էր, 

ում տունը բառդակ էր, ամոթ էր, անշնորհք էր

ու լավ է, որ այլևս այստեղ չի ապրում, 

իսկ դա այդպես չէ՞, որ մենք էլ

թաքուն կատու ենք պահում

այո, սա է միակ արական սեռի կենդանի մարմինը,

ով անկողմնում իմ կողքին է քնում,

իսկ առավոտները ամառվա վերջին շնչից փչած 

խոհանոցում հայտնված մորեխներին է որսում,

գլուխը մարմնից պոկում

անամոթի պես 

խաղ անում

տերևները դեղնում են աչքիս առաջ, մարմնիս մեջ 

ինչ որ մի բան դանդաղել է

ու դանդաղացած եմ դիտարկում դիմացի լուսամուտները

արևի լույսի տակ մաշկագույնի վերածված շենքերը

տեղավորված իրար մեջ, իրար տակ, ու կողք

թաքնված մարմինների պես

մաշկագույն հայացքները դեպի ինձ են գցել

գլուխները հակառակ կողմ թեքած,

ու ձևացնում են շենքերը թե ինձ չեն հետևում

ինձանով չեն հետաքրքրվում

իմ մասին չեն բամբասում

փակ պատուհաներրի տակ

մեր տնից դեպի դուրս միայն իմ ծխելն է տեսանելի

ու կատուն, ով պատուհանագոգին ցցված

դիմացի ծառի մեջ նստած ծտերին է հետևում,

կատուն ով միակ արական սեռի կենդանի էակն է

ով իմ հետ միասին է ապրում

թաքուն ու ազատ

աղոթքաանեծք մարմնիս

կուզեի մեջքս հպվեր ծովին ու վերածվեր ջրի մակերեսի,

տարածվեր ամբողջ երկայնքով մի ափից մյուս ափ, 

բայց ոտքերս չկպնեին ավազի, ապրածս կյանքում ոչ մի անգամ 

չիմանայի ոտքերիս մասին, չիմանալով հպումը ոտքի թաթի 

որևէ ցամաք մարմնի 

կուզեի կրծքավանդակս բացվեր դեպի անձրևոտ երկինք

ու ամեն մի կաթիլ սեր խոստովաներ մաշկիս ամեն մի բջիջի,

այնքան անկեղծ ու անկասկած, 

որ բոլոր ոսկորներս քայքայվեին մաշկիս տակ 

երկնքից թափվող՝ ամեն մի կոշտ բանը փոշիացնող սիրուց  

կուզեի բարդիների պես տխրել իմանայի քամու տակ

հանգիստ պարեի տխրության ամեն մի նոր եկող ալիքի հետ, 

շունչս ազատ լիներ հոսելու կանաչ կանաչ

առանց ճյուղերիս մեջ թրթռացող կենադնիներից տագնապելու 

կուզեի վերջապես ստամոքսս իր բռունցքն ազատ արձակեր 

ու ներսից ձեռքի ափը մեկներ մարմնից դուրս,

հրավիրեր մարդկանց միասին ընթրելու իր շուրջ

ու վերցներ իր համար հարմար մի դեղ սեղանից

ու չկծկվեր ամեն մի անբուժելի ցավից 

կուզեի բերանս բացեի ու կոկորդս ործկաի

այլևս կարիք չունենայի այդքան նեղ ու ճնշված օրգանի,

որ աշխարհը միայն այդ նեղ պատերին հպվելով

ու երբեմն զոռով կուլ չգնար, չներքնայնանար ու նստվածք չթողներ

ամեն մի անկյունում մարմնիս ներսի

կուզեի գլուխս հետ ընկներ ու կախվեր պարանոցիս եզրից

այնպես, որ աչքերս միշտ մեջքիս հետևից տեսնեին վտանգ թե վիշտ 

ու պաշտպանեին ինձ այդ չարիքներից

ու անհանգիստ մտքերից ծանրացած գլուխս մի օր

կախվեր ավելի ցած, պոկ գար երկրագնդի ձգողականության տակ

ինքն իրեն թաղեր հողի տակ