Tuesday, August 19, 2014

already a broken thing

what does evil know inside of a six year old boy
who wears glasses because he already can't see well
the small black animal limping on a broken wing 
trying to get away from the meaninglessness 
of a plastic bottle
crumbling 
over its round head.

i left her behind the bicycles for sale
in front of the supermarket
where she found refuge 
where no one even noticed
the death of their humanity 
shuffled away in shopping carts
except for the italian man who asked 
what is it that i am looking for.

another planet where black birds shed 
their worn out and grieving coats
unhindered by rocks, 
where the mix of fear and hope peak through
what remains of buildings that have seen war 
and cannot believe their eyes 
at how new structures rise 
like the erasure of memory 
staring back in victory 
every day.

i did not come here to save anything. 
i went back to the bicycle stack
and searched for the black bird 
in between motionless wheels.
i was too afraid to reach for her before, 
to break all her wings 
in my hands, to feel
her smallness, her softness, 
her desire to live.

i was looking for her to not find her.
i wouldn't have known what to do with her need
for food, how to undo her distrust 
of hands.
how would i have healed her wound, 
un-break her wing,
return her to the sky 
whole.

i did not come here 
to save anything, 
to be merciful,
to preach kindness against evil, 
to light the way.

i am human and cruel.

Saturday, August 16, 2014

սիրո ու պատերազմի մասին

կրկին սպասում եմ դեպի երկինք մեկնող աղոթքին
որ լցնեմ կլկլացող երգը թոքերիս մեջ,
որ ապացուցեմ հորինված աստծուն
ես եմ իրական բարեպաշտ երկրպագուն

ու կփակեմ բոլոր աղբյուրները հեկեկանքի

կուլ կտամ անիմաստ տարածքը մեզ բաժանող,
որ ցավից կոկորդս լցվի տաք փամփուշտներով
որ խոսքերի փոխարեն անցյալ պատերազմից
լուռ սահմանն անցնի մահացած թշնամին

թող ինձ աստված թշնամին բացատրի,
թե ինչպես են ժամանակը չափող գործիքները
կորում աշխարհից, թե ինչպես են ցնդում
մանկական երազանքները ժողովրդի

և շուրջ բոլորը ստում են՝
մարտական դաշտից վերադարձած,
կոտրված մարմիններով շարունակում են
ռազմական պար պարել քաղաքի առցանց անկյուններում,

իսկ երազանքի մութ կողմից հոգին է կոտրվում

հոգին է սառցե օվկիանոս
չի հալվում, կոտրվում է
ու դառնում սուր փշուրներով ծամելու հարց,
որ մենք մեզ երբեք չենք տալիս

երբ համաձայնվեցինք ապրել
փշալարված երկնքի տակ,
որտեղից աստվածներ են արտագաղթում,

երբ ընդունեցինք կրել
զենք արտադրողներին հարստացնող
արյունոտված ռազմական զգեստը,

երբ հանձնեցինք գոյության տարածքը
ոչ մեկիս ներկայում չապրող ձիերի վրա նստած
առնական հերոսներին,

երբ տրվեցինք կիսատ պատմության
ներսում ապրող ատելություն քարոզող
դատարկ ձայներին,

երբ կորցրեցինք
մեր մեջ տեղը,

հավատցինք սահման գծող ջնջող հնարքներին,
հավատացինք մեզ բաժանող օտարությանը
ու բաց թողեցինք պարզ ու սև երկնքից
մեզ ձգտող աստղերը

ինչ մոտիկ էին, երբ սիրում էինք
ինչ հեռու են, երբ այլևս չենք հավատում սիրուն

Monday, August 4, 2014

praying hour

the black birds come like a panicked sea
in an opaque sky, traverse time or
bring something past to the present
as all birds do, dinosaurs that they are.
take their seats on roof-tops
facing the direction
of the valley 

the city falls inside.
they wait to watch 
the falling:

as usual traffic on the main street
people walk along the square
statues of men stand by
waiting for lamps to illuminate 
un-compromised history
flags wave in the wind
and a large screen plays
moving images 
of government officials
miles away.

they speak as they fly past the balcony
on the sixth floor-
a language forgotten.

i understand nothing of their cawing
their discussions, disagreements
their fights, expressions 
of hunger or thirst
or if they are singing 
their dreams, their memories
perhaps an ode 
to flying.

maybe they are complaining: 

what has man created
from concrete 
souls burdened with guilt
carrying everyday like an obligation
bricks and stones to build
structures that have taken over
minds deemed superior
to instinct
for kindness.

and then the song begins
reaching from dome structures
through the windows 
of a sky
as if to justify 
what is human
to what is not.